Yolun ucu Haliç’e bakmakta.
Bu duvar yıllardır kendi yalnızlığında. Bir yanı yola bakıyor,
bir yanı yılların duldasındaki mezarlığa.
Bir yanı sessizlik, bir yanı soğuk
Bir yanı sevinç, öte yanı hüzün.
Şimdi bıraksan kara kanatlarını rüzgârın, bir eline sevinci alsan,
bir eline hüznü, çıkıp otursan Piyer Loti kahvesine.
Demli bir çay söylesen. Bir sevinç söylesen geleceğine,
bir başlangıç umuduna…
Bir şiir, Ziya Osman Saba’dan:
“Çocukluğum, çocukluğum
Bir çekmecede unutulmuş
Senelerle rengi solmuş
Bir tek resim çocukluğum.”
Çocukluğumun resmi gibi durmakta her ikisi de yolun ucunda.
Erkeğin adı: Tarık
Kızınki; Elif.
Ellerinde Piyer Loti kahvesinde iki dalgın aşığın bir masada
unuttuğu kasımpatılar.
Çiçeklerin kokusuna salmışlar umutlarını, gülüşlerini her sabah
kapılarından eksik olmayan rüzgâra…
Düşleri, çocuklarının düşleri…
Sevinçleri, kendi yaşlarındaki bütün çocukların sevincini…
Bir şiir, Cahit Külebi’den
“Şimdi bir rüzgâr geçti buradan
Koştum ama yetişemedim.
Nerelerde gezmiş tozmuş
Öğrenemedim.”
Bir rüzgâr, Tarık’ın gülen gözlerinin bebeğine sinmiş, bir
rüzgâr Elif’in saçlarının kınasında anayurdunu aramakta…
Kış güneşinde üşümüş ellerinde çiçekler.
Çiçek değil bunlar çocuklukları..
Çocuk olmalarının güzelliği…
O yol, hangi zamanın şiirini söylemede şimdi? Yolcu, hangi
zamanın?
O ağaçlar, hangi iklimin bilinmez duldasında?
O duvar, hangi serinliğin uçurumunda unutmuş gölgesini?
Yolun ucu Haliç’e bakmakta.
Tarık ile Elif, çocukluklarının anayurduna…
Ve şairin sesi, geçerek bu fotografinin üzerinden diyor ki:
“Şimdi bir rüzgâr geçti buradan.
Koştum ama yetişemedim.”
Ben Tarık ve Elif, öylece duruyoruz bu fotografinin şiirinde…
Yolun ucunda Haliç…
Refik Durbaş
-İki Sevda Arasında
Karasevda (1994)-
