Çiçeği solmamış sevdanın, kahrın gecesi
soluk alır mı bu seherde gurbet
gözlerimde dağlardan yontulmuş kasırgalar
uyuyorum yamacında bir umutsuz selamın
daha düşmemişse de rüzgârın ilk cemresi
yağıyor işte yüreğime bin türlü bahar
Refik Durbaş
-Hücremde Ayışığı-
Bekle ne bir not ne işmar na’ber geçip gidiyor zaman
sabah kaçta çıktın evden akşamın vakti nerdesin
parça parça bir gün paramparça bir yürek bekle
karanlık kirpiklerinin ucunda
gözbebeklerinin uçurumunda bir aydınlık
karagüz pınarında ölüm
karamavi rüzgârında sevda
karaağusunda yüzünün özlem
bir cıgara yak
bir cıgara daha dipnotundan yalnızlığın bekle
kendine nefreti yük edinmiş yürekten yak
sevgisi ayaklar altında aşağılanmış yürekten yak
yak ve bekle
sabah kaçta çıktın ölümlerden
akşamın vakti nerdesin yalnızlığında
dinleme artık bu şarkıyı felâket üzre olsa dahi
Her sabah tarihsiz bir öfkeyle uyanıyorsun
tarifsiz bir acıyla
dişlerinin arasında sayısı belirsiz sözcük
belirli heceler
sayısı belli bin bir küfür
sis
çay demlenecek ekmekler yanmasın bekle
ellerini çıkar cebinden
çıkar yüzünden hüznü acıyı öfkeyi
nefret öylece kalsın
bekle
bilimsel kitaplar okumalısın hiç mi hiç anlamadın beni
işe geç kalacaksın öğleye uğrarım
akşam annemlerde kalabilirim
bekle
—Tüketici nelerden şikayetçi
O ki yalnız ve yalnız saçlarımı okşardı
yüzüme bile bakamıyorsun yıllar var
başımı omuzuna değil soğuk camlara dayıyorum
ellerim buz
alev alev yüreğim
aşkım
anladın mı acaba
sevmiyorum sevmiyorum seni daha ne duruyorsun
bir odun daha at sobaya
biraz daha acı yüreğe
biraz daha hüzün
yalnızlık
televizyonun sesini neden bu kadar açıyorsun
—Üretim hatası var
Güvenmek istiyorum sana hayata acılarıma değil ama
Şiirden konuşmak istiyorum sabah işe giden insanlardan
akşam işten dönen insanlardan bir filmden romanlardan
doların tırmanışı sürüyor
altın yine fırladı
enflasyon aşağı çekilecektir mutlaka
orta halli acılara dayanamıyorum artık
orta halli sevinçlere de
ortada kalmak istemiyorum
—Kullanım güvencesi yok
Yapacak işlerim var daha bekle
mektuplar birikti
adını duyduğum soyadını anmasam da olur
dostlara yazmalıyım
kendi içerde suretleri dışarda olanlara yazmalıyım
ol sevdası gönülde yeşerenlere yazmalıyım
bu akşam da mı hapsolacağız eve
cesaret
adresi meçhul yalnızlığıma yazmalıyım
karakör tutsaklığıma
günlerden günlere
yürekten yüreğe
sesten sessizliğe
onura
inanca
sevince
bekle
yazacağım
-Tamir ve bakım yetersiz
Uzat uzatabilirsin ol sıkıntı ki bir kanatsız kuştur
uçar günlerden günlere
acılardan acılara
sevinçlerden sevinçlere
bulutlardan rüzgârlara
rüzgârlardan hüzünlere
hüzünlerden bir lânete bir nefrete
perdesiz evlere yanlış evliliklere
ve uğramamıştır hiçbir ülkeye
adım neydi benim soyadımı kim bilir
bekleme artık
yürek kanat açar sonsuz rüzgârına
karaağulu yürek nafile
Artık git ve sevene bırak beni… Beni…
Refik Durbaş
-Adresi Uçurum-
Bir uçurumdan bir uçuruma
uçar gibi bırakıp çocukluğumu
arkası kuşlu bir aynada
Kaç yaşındayım ne zamandır
kara bir karanlıkta
Ülkem, çıplak çiçeği gecenin
günlerden ne bilebilirim ki…
kaç yaşında inançsızlığım
Beyaz bir aydınlıkta
kimliksiz bırakılmışlığım
Sana ve çocukluğuma inanıyorum
Refik Durbaş
-Geçti Mi Geçen Günler-
Gökyüzü yıkıldı. Sanamer virane
çocukluğum enkazında kaldı anne
Enkazında yalnızlığımı gördüm
Refik Durbaş
-Sanamer-
Rüzgâr sabaha yürüdü
seherinde teninin kokusu
dalında çürüdü vişne
suya düştü bir çakıltaşı
intihar nöbetinde vuslat
Seher akşama yürüdü
geceyi emzirdi karanlık
ayın ışığına sardım
gönderdiğin kum leylağında
teninin kokusu
Hana indim, gurbet yol almış…
Refik Durbaş
-Sözcükler D. Mayıs-Haziran 2018-
Süleymaniye camisi
inşaatı başlarken Kanuni
mimarlar başmimarı Sinan’a
bir gümüş akçe vermiştir.
Sinan, öpüp başına
koydukdan sonra akçeyi
tam yedi yıl saklayacaktır.
“Kapısı kapanacak biçimde
tamam” olunca cami
Sinan, yedi yıl sakladığı akçeyi
Kanuni’nin avucuna bırakacaktır.
Derler ki :
O, “Rumeli ve Anadolu’nun sultanı,
Karadeniz ve Akdeniz’in hakanı,
İslam ülkelerinin umrancısı
ve derviş dostu
Kanuni Sultan Süleyman”
bütün camiyi gezdikten sonra
taşların arasında
bir “akçe” nin girebileceği
tek bir delik bulamayacak
ve akçeyi tekrar
başmimara verecektir.
İşte bu yüzden olacak
Süleymaniye camisi
yüzyıllardır İstanbul’un ikliminde
“her mermeri
bir halı büyüklüğünde
ay yayla” misali durmaktadır.
Ve duracaktır da…
Refik Durbaş
-Gözbebeğim İstanbul-
©Faruk Öncan – Süleymaniye Camisi..
Rüzgârın yaşında olmak isterdim yarınki günde
Aras nehrinin izini süren akşamüzerinin zulasında
kuşların gurbeti, baharın hasreti adına
çocukluğumun avlusunda olmak isterdim
Beyaz bir at ile gelirdi, kuzukulağı
ve çitlenbik kokusu terkisinde
Arpa ve buğdayın kokusuyla
bezeyerek tenini, öyle gelirdi
Sabahın aydınlığında
Çobandede köprüsünden aldığı gölgesi,
akşamınan Ağrı dağı üzerine düşerdi
Ben, çocukluğumun karasevdasına düşerdim
Memeleri arasına saklarım düşlerimi
o, terinin tuzuyla sarıp sarmalardı düşlerimi…
Kaç yıl var ki, işte o kokunun tuzuyla
dolaşmaktayım ömrümün arka bahçesinde,
adını unutmuş olsam dahi
anısı hâlâ hatırımda ve hatıramda çünkü
Yalnızlığın yaşında olmak isterdim yarınki günde
kapısı gökyüzüne açık ilkgençliğimin
ara sokağında top koşturmanın yaşında
imbatın dehlizinde savrulan uçurtmalar yaşında
ilk aşkım komşu kızının heyecanı yaşında
olmak isterdim yarınki sevgililer gününde…
İzmir körfezinden çaldığı sabah yelinin
renginde bir süveterle dolaşırdı akşamın avlusunda
daha çok da ilkgençliğimin hülyalarıyla
Akşamın avlusunda beklerdim onu
ateşin rüzgârı beklemesi misali
rüzgârın gökyüzünü beklemesi misali
kulağında gümüş küpeler
ve genç kızlığının kolyesiyle
bugün de hatırımda ve hatıramdadır
ruhunun izdüşümü, bedeninin silüeti…
Gökyüzünün yaşında olmak isterdim
sevmiş ve sevilmiş bütün sevgililer yaşında
çünkü hepsini sevdim sevdiğim kadınların
işte bu sevginin armağanıdır hayatım ve hasretim
her sevgililer gününde olduğu gibi
seven ve sevilenlere yarınki günde de…
Bugün ve yarınki günde de
ömrümün geç baharının albümünde
duracak ihanet ettiğim
ve ihanetine uğradığım
ve sevdiğim
ve sevmeye çalıştığım bütün kadınların yüzü…
Ve yaşayacak hatırımda hatıramda
hayatıma armağan anıları
hayatın gurbetinde
ölümün sılasında bir şiir misali:
‘ Gündüz geldim, hayata geldim
arka bahçesinden gurbetin
erguvan kokusuyla yıkandım
kuş sesleriye bir de
o kadınlarla hayata geldim
Gece geldim, ölüme geldim
ön avlusundan sılanın
ömür kuşu uçar olsa da
hatıralı hatırıma armağan
o kadınlarla gideceğim ölüme de…
Sordun da söylemedim mi Şair
bedenim kaç yaşında, ruhum kaç yaşında
Ömrüm nicedir misafir senin samanyolunda? ‘
Refik Durbaş
-Yol Uzundur Günden Ama Ölümden Kısa-
