eski bir adres soruyorum ankara’da
eski bir yağmurla ıslanıyorken hem de
bir bahçe küçük hem derin ama
bir rüya var önemsiz ben göremedim daha
geldin ama bilmem sen misin o
geldin ama uğurlar gibiyiz birbirimizi
dönersen bir uçurum tasarla bana
bana bir uçurum sepya fotoğraflarından
dönersen söyle bana hiç deme
bize kalan nedir bu serencamdan
Adnan Azar
-rüzgâr istasyonu-
© Çağrı Öztek, Ankara Kalesi Sokakları ve Evleri..
I
fotoğrafın içinden siyah beyaz
bana bakan hülyalı çocuk
ardında yapraklar var ağaçlarda
baksan duyabilirsin hışırtılarını
kimliğin yok senin, adın yok, uzansan
ulaşamazsın uzaklıklara, ellerin de yok
II
sesini almışlar senden kuzeyli çocuk
yerine eski bir rüzgârı koymuşlar
fotoğrafın içinde siyah beyaz
bir ilkyaz rüzgârı var çocuk
III
fotoğrafın içinden siyah beyaz
beni seçme, bana bakma, sakın çocuk
hâlâ sustuğum yerden kanıyorum
IV
artık hiç kimseyim
gölgemle eleleyim çocuk
eksik bir gözyaşı izindeyim
artık hiç kimseyleyim çocuk
sesim aranmıyor kaldırım bültenlerinde
çünkü utangaç bir ömrüm var
çünkü kiraz zamanını yitirmekteyim
hayallerimi hiç kimseye bırakıyorum
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar/uzakTan-
©Orhan Köse.
saçlarımı erken rüzgârlarla dağıttım
alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından
yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi
yani nedensizim, yani yolum uzun, gün kısa
alıştım, artık çiçeklerle deniyorum kendimi
son kimliğim de aşınmıştı geceye karışmaktan
gülüşümün adını bulamayacaklar, biliyorum
çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda
eskiyen günlerde bir ilenç var, bunu da biliyorum
resimler yırtılırdı bakışlarımdan, yine de üşümezdim
yine de uzanırdım sabahın buğusuna
unuturdum göğsümü delen ışıkları
seni artık yaz sularında aramıyorum
burda geceler yoksul, çocuklar suskun
ve binlerce söz ölüsü ellerimde
ben de susuyorum, sustum artık
sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar-
beni hayatla barıştıran dünya içinde
geçtim arnavut bir aldırmazlıkla
sayarak kaldırım taşları kaç tane
geçtim kaç geceyi daha geçtiğimi
sayarak deli miyim deli miyim ne
geçtim aklımda yok sayma unutma provaları
bir çocukluk hastalığı olarak hatırladığım hayatı
geçtim yeni durakları yeni kumruları ve hatta metro
oysa yeni arabam siyah/beyaz ve saatte 220 km
geçtim yeni yıla hazır girmeliyim yani
kaşkol ve milli piyango ve hindi meseleleri
uzun upuzun bir çığlık edindim
karışsın içine alsın hem içimi hem bazı yeni geceleri
ertelenmiş kelimeler ve benim olmayan ne varsa
yani duruşlar bekleyişler afişetler film setleri
geçtim geçtim çam ağacı benim ağaç kaldı geriye
geçtim aslında bir genel prova olan hayatı
ve nokta
Adnan Azar
-rüzgâr istasyonu-
bu sonbahar benim değildi; bir kandil, bir aşk
ve rüzgârlı düşlerimi yitirdim dip odalarda
adımla yaşamadım bu sonbahar
albümlere baktım ve hiç yaşlanmadım
isteseler çıkarabilirlerdi satıraralarından kimliğimi
bir mavide buluşabilirdi örtük gülümseyişler
orada kör edildim, kör oldum kendi güneşimde
bu sonbahar, bir kandil, bir aşk ve rüzgârlı düşlerimde
şimdi yanımsıra onun yüzünü taşıyorum
olur olmaz karşılıklar buluyorum hayata
yağmurdan konuşsam dağılıyor maviler
denize gitsem yürüyemem
yaz artığı kıyılar
vurulduğum kıyılar
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar-
BEN/İM – Adnan Azar
birşey gelse bana doğru benden yana
sesim değmese bir başka sese
birşey olsa ve değişse
mevsim ve o zaman koyulmasa
birşey gitse benden doğru dönmese
çocukluğum aynalara dağılsa
yüzüm değişmese ama
kanmasa kanamasa hiç eğilmese
birşey geçse benimle ben’im aramada
bağışlanmasa
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar-
Adını ünlerim kötü günde gecede
kapılar açarım
yağmurlar geçer
bulutlar geçer şahdamarımdan.
Kilitteki anahtar
o atak demir senin
sessizliğindir
yıkık nemli duvarlar senin
sessizliğindir
senin sessizliğindir yapraklanan dal
bir gider bir gelirsin
eksilen bir kum saatinden
artakalan zamanla.
Ey yârim uçuk gülüşlü yârim
değişen tek sen misin zamanla.
Adnan Azar
-Avare Çalı ve uzaKTan-
