Elimle değinirim sana
arar, bulur, birine gösteririm
bu köylü gecede seğiren
çete tadında sevgimi.
Bazan susarsın da hani
yankır söz aramızda
kaparım gözlerimi, gözlerin
ağan bir yıldızdaysa.
Artık hazır mısın sarmaya
yarasını öfkenin
unutmaya bu dili öğrenmeye
tenin sevincini.
Yarına hazır mısın
umuda, ışığa, karanlığa
apansız bir doğuma
çoğul’a hazır mısın!
Adnan Azar
-Avare Çalı ve uzaKTan-
©Doron Nissim
AKŞAM – Adnan Azar
Döner zaman
akşamın alacası iner sulara, kuytulara
karanlık odalarda
aynalardan başlar güzelliğimiz.
Bir suyun
sayısız kez ikiye böldüğü
sayısız pezevengin sokaklarında
yer beğendiği kentte de
artık akşamdır.
Çiçeklerin
ve sevginin ucuza verildiği
hayatın ölümle
ve sonra birçok şeyle ödendiği
senin yaşadığın
yaşadığın her yeni gün
haracını verdiğin kentte de
artık akşamdır
artık akşamdır istemesen de!
Adnan Azar
-Avare Çalı ve uzaKTan-
__funda ile haydar’a
tanığım; durdum sulara
tanığım işte: bu yorgun bu terli yüz
unutulmuş sisler içinde
bütün burçlara, o uzak o paslı şehre
yasak yüreğim bütün beynimle
sorarım: gelen var mı
sorarım; yok kimse
gölgesi vurur içime geçen günlerin
eksik bir aşkın, savaşın, zor bir nakışın
nasıl ulaşmalı büyük yele, ateşe
hangi karanlığa üflemeli —çare yok —
kimse yok
öldüler mü gittiler mi dönmezler mi
sesim yok, susmam, sesim yok
bağırırım duyan yok
sesim yok: bağırırım sisler içinde
Adnan Azar
-eksik defter-
eski bir adres soruyorum ankara’da
eski bir yağmurla ıslanıyorken hem de
bir bahçe küçük hem derin ama
bir rüya var önemsiz ben göremedim daha
geldin ama bilmem sen misin o
geldin ama uğurlar gibiyiz birbirimizi
dönersen bir uçurum tasarla bana
bana bir uçurum sepya fotoğraflarından
dönersen söyle bana hiç deme
bize kalan nedir bu serencamdan
Adnan Azar
-rüzgâr istasyonu-
© Çağrı Öztek, Ankara Kalesi Sokakları ve Evleri..
I
fotoğrafın içinden siyah beyaz
bana bakan hülyalı çocuk
ardında yapraklar var ağaçlarda
baksan duyabilirsin hışırtılarını
kimliğin yok senin, adın yok, uzansan
ulaşamazsın uzaklıklara, ellerin de yok
II
sesini almışlar senden kuzeyli çocuk
yerine eski bir rüzgârı koymuşlar
fotoğrafın içinde siyah beyaz
bir ilkyaz rüzgârı var çocuk
III
fotoğrafın içinden siyah beyaz
beni seçme, bana bakma, sakın çocuk
hâlâ sustuğum yerden kanıyorum
IV
artık hiç kimseyim
gölgemle eleleyim çocuk
eksik bir gözyaşı izindeyim
artık hiç kimseyleyim çocuk
sesim aranmıyor kaldırım bültenlerinde
çünkü utangaç bir ömrüm var
çünkü kiraz zamanını yitirmekteyim
hayallerimi hiç kimseye bırakıyorum
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar/uzakTan-
©Orhan Köse.
saçlarımı erken rüzgârlarla dağıttım
alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından
yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi
yani nedensizim, yani yolum uzun, gün kısa
alıştım, artık çiçeklerle deniyorum kendimi
son kimliğim de aşınmıştı geceye karışmaktan
gülüşümün adını bulamayacaklar, biliyorum
çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda
eskiyen günlerde bir ilenç var, bunu da biliyorum
resimler yırtılırdı bakışlarımdan, yine de üşümezdim
yine de uzanırdım sabahın buğusuna
unuturdum göğsümü delen ışıkları
seni artık yaz sularında aramıyorum
burda geceler yoksul, çocuklar suskun
ve binlerce söz ölüsü ellerimde
ben de susuyorum, sustum artık
sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle
Adnan Azar
-Parçalanmış Zamanlar-
beni hayatla barıştıran dünya içinde
geçtim arnavut bir aldırmazlıkla
sayarak kaldırım taşları kaç tane
geçtim kaç geceyi daha geçtiğimi
sayarak deli miyim deli miyim ne
geçtim aklımda yok sayma unutma provaları
bir çocukluk hastalığı olarak hatırladığım hayatı
geçtim yeni durakları yeni kumruları ve hatta metro
oysa yeni arabam siyah/beyaz ve saatte 220 km
geçtim yeni yıla hazır girmeliyim yani
kaşkol ve milli piyango ve hindi meseleleri
uzun upuzun bir çığlık edindim
karışsın içine alsın hem içimi hem bazı yeni geceleri
ertelenmiş kelimeler ve benim olmayan ne varsa
yani duruşlar bekleyişler afişetler film setleri
geçtim geçtim çam ağacı benim ağaç kaldı geriye
geçtim aslında bir genel prova olan hayatı
ve nokta
Adnan Azar
-rüzgâr istasyonu-
