Bir Kalemin Anıları – Veysel Çolak

Kırık dökük bir akşam, kirli kağıtlar
kalem usulca düşmüş masadan
kuytuda bir saat,
ne zaman durduğu unutulmuş
bir ayna sırı dökük, dört duvar bildik bileli.

Uğulduyor o üşüten yalnızlık
gene de düşleri beyaz, ama her sabahı kırmızı
hiçbir zaman omzuna konmamış, uzakta
kuşların kanat sesi.

Bırakılmış bir yolun kıyısına
bir telek kumrunun düşürdüğü
özledikleri bıcak olup saplanmış anılarına.

Avuçlarında boşluk, teri yorgun
babasınınki çeliğin susuzluğu
toprağın özlenişi denizin tam ortasında
ya da penceresiz bir oda
kişinin kendinden saklandığı
sevişirken korkarak konuşulan.

Büyüyen karanlıkta
elinde buluvermiş o paralayan bıçağı.

Unutulan bir ömre kapatıp günü
yazılır diye tarihin düş kıyısı
ondan sonra bu solgun afiş, bu belirsiz fotoğraf
hiç bilinmeyecek ama seninle ya da sensiz
herkes için öldüğü.

Veysel Çolak
-Amacımız Aşk-