Toprağı kazıyorum.
Avucumda milyonlarca yaşam. Başlıyor, sürüyor, bitiyor…
Zaman, her yaşamın kendi sınırlarında doğan ve ölen bir şey.
Sadece o varlığa özgü ve onunla sınırlı.
Kafamızı karıştıran belki de, evrenin yaşam süresi yanında
böylesine kısa olan ömrümüz.
Oysa zamanı ve sonsuzluğu biz yaratmadık mı
insan zihni değil mi bunca masum ve suçlu olan.
İşte avucumda, göremediğim, bilemediğim ama hissettiğim kıvıltı.
Kendi düzeninde akan devinim.
Canlı cansız her şey; şaşılası uyumlu,
şaşmaz bir saatin kadranında izlerini sürüyor genlerinde çizili
patikaların…
— Toprakta -benim algımın ölçüleriyle- saniyenin
milyonda biri kadar sürede, devrini tamamlayan
bir ömürlük zamanı, bir minicik canlının…
ona göre benim varlık sürem sonsuz değil mi?
Öyleyse benim ruhum neden bunca doyumsuz?
Sonsuzluk benim olsa, başka bir sonsuzluğun daha ardına
düşmeyecek mi hırsım?
ANLAM burada mı yoksa,
insan ruhunun mirası olan
HIRS’ın çelik kanatlarıyla uçan
varoluşun bir avuç toprağında mı?
Ayten Mutlu
-Yitik Anlam Peşinde-
Görsel : Rebecca Vincent..
gelin canlar 
Yorum yazabilmek için oturum açmalısınız.